قاصد بهار

با یک گل بهار نمی شود، اما با یک گل بهار شروع که می شود. 

هرلحظه از زمستانم را به انتظار و امید دیدن و بوییدن شاخه گلی از بهار سپری می کنم.

بالاخره روزی روی کوله پشتی ام را کم می کنم.

چه میشد اگر فقط یکی دو تا تار داشتم.

همه اش یک طرف، آن لبخند اول هم یک طرف.

به ضمیر ناخودآگاهم حسودی ام می شود، هیچ فاصله را نمی فهمد.